شهيد در سال 1338 در يك خانواده مؤمن و معتقد به مباني اسلام از شهرستان بروجرد ديده به جهان گشود و با زندگي پر از فراز و نشيب همراه با درد و رنج فراوان روبرو شد. او كه فردي بسيار زيرك و هوشيار و فعال و با پشتكار بود دروس ابتدايي ومتوسطه را در همان شهر گذراند و آموزش عالي را در تهران گذراند. دلش معمولا به عشق به خدا و عزم و اراده اش خدمت به خلق بود ديگر اين كه عاشق علم و تحصيل بود و لحظه اي از آن غافل نبود. چنان درس مي خواند كه همه كلاس هايش را با معدل بالا گذراند وچه بسا در استان لرستان اول شده بود. در آزمون دانشگاه علم و صنعت در رشته مهندسي مكانيك پذيرفته شد و شروع به تحصيل در دانشگاه نمود در زمان دانشجويي درسش را همراه با كار وكسب گذراند تا اين كه مخارج تحصيلي اش را خودش تأمين نمايد و اگر مي تواند به خانواده هم كمك كند با اين حال چون جوان باهوش و استعداد بود و در هردويش موفق بود و حتي در كنار كار و كتاب درس از مطالعه كتب ديني وعارف اسلامي دريغ نمي کرد وكتاب هاي استاد شهيد مطهري بسيار مورد توجه او بود كه از تعمق در آن غافل نبود خلاصه ايام دانشجويي يا با كار بود يا با كلاس بود و يا با كتاب دين. واين سه پايه ي فعاليت او را تشكيل مي داد. همسنگرانش مي گويند او در تمام اوقات جبهه اش يا مأمور بود یا مشغول و مي گويند او را لحظه اي بي كار نيافتيم. فراز ونشيب زندگي را طي مي كرد و روزگار همچنان بر او مي گذشت كه دشمن طبل جنگ نواخت و ناگهان هجوم گستاخانه اش رابر كشور ايران تحميل نمود اينجا بود كه حسين آهنگ جنگ نمود. قبل از انقلاب فعالیت زیادی نمی کرد بلکه جهت راهپیمایی در خانواده و فامیل فعالیت محدودی داشت شهید از نظر علمی بسیار بالا بود که مثلاً می خواستند او را به دبیرستان البرز تهران ببرند که مخالفت نمود و بعد از انقلاب بسیار فعالیت داشته فكر جنگ و نبرد، فكر دفاع از اسلام و ميهن اسلامي را در مغزش مي پروراند اما موانع فراوان يكي پس از ديگري راهش را سد مي كرد. او تنها پسر خانواده بود و اميد خانواده... تمام رنج هاي گذشته اش مي خواست گنج شود. اين بود كه از هر سو به او مي گفتند نرو عجله نكن خانواده ات تنهايند واما آخرچه قدر تحمل نمايد؟ مگر نه اين است که صبر هم اندازه اي دارد وظرف صبر هم ظرفيتي دارد؟ هرچه به دست وپايش افتادند هرچه نصيحتش كردند هرچه عجز وناله كردند ولي اين همه ديگر اثري نداشت و در فكرش كمتر اثري نگذاشت او عاشق شهيد شدن بود... بله شور جبهه همه چيز را از سرش ربود با اين كه در شركتي كار مي كرد وضع حقوق هم خوب بود و استعداد خوبی هم داشت.ولی مي خواست به مقام بزرگ شهادت برسد. به هر حال موفق شد در تاريخ 18 فروردين سال 1362 عازم جبهه شود و رفت و چه شتابان هم مي رفت... به عنوان راننده آمبولانس مسئوليت حمل مجروحين را پذيرا شد و سختي و خطر را به جان خريد كه هر روز زير آتش دشمن در تردد باشد و مجروحين را به بيمارستان برساند. نكته قابل توجه اين جاست وقتي كه مرخصي مي آمد قبل از انقضاي مدت معين مي رفت به اين اميد كه شايد حمله اي پيش آيد و او در آن شركت كند. سجاده، مهر و جانماز، قرآن و مفاتيح و نهج البلاغه مخصوص وحتي جايگاه مخصوص براي نماز داشت او اهل نماز شب بود وبه گواهي همسنگرانش نماز شبش در جبهه ترك نمي شد اخر شب بر مي خواست وبا خدا زمزمه مي كرد. اخلاق بسيار خوب و فروتني و ايثار و همچنین روحيه بالاي او و فعاليت زيادش باعث شده بود كه مورد توجه همسنگرانش باشد و براي اين كه به مدت 3 ماه به جبهه رفته بود 5 ماه در منطقه ماند تا اين كه درشب 10 شهريور 1362 در منطقه پاسگاه زيد عراق بر اثر تركش گلوله خمپاره به ديدار معشوق شتافت و در بارگاه قدس الهي منزل گزيد اما يادش هميشه همراه ما و خاطراتش شمع فروزنده كاشانه و محفل ملت ايران گرديد.