شهید محمودی پناه در سال 1345 در خانواده ای نسبتا مستضعف به دنیا آمد. با سپری شدن دوران کودکی مجتبی وارد مدرسه شد و تحصیلات خود را با موفقیت به اتمام رسانید و هر سال به عنوان شاگرد ممتاز شناخته می شد. در دوران دبیرستان و با آغاز جنگ تحمیلی از سوی رژیم بعث عراق از طریق بسیج به جبهه و منطقه عملیاتی جزیره مجنون اعزام شد و بر اثر حمله شیمیایی مزدوران بعثی، از ناحیه چشم مجروح شد و به بیمارستان تهران انتقال یافت. پس از بهبود، به باختران مراجعت نمود.
گهگاه مخصوصا تابستان ها به مناطق جنگی می رفت و در جهاد سازندگی، سنگر سازان بی سنگر را یاری می رساند. او در احداث خاکریز و سنگر برای رزمندگان زبانزد خاص و عام بود. شهید مجتبی محمودی پس از اخذ دیپلم با معدل بسیار خوب، در کنکور سراسری شرکت کرد و در رشته مهندسی مکانیک قبول شد و سال اول را در دانشگاه فردوسی مشهد با موفقیت به اتمام رسانید.
در تابستان سال 65 به باختران آمد و بلا فاصله از طریق ستاد پشتیبانی جنگ به جبهه اعزام گردید. در همان سال شاهد شهادت یکی از بهترین دوستان خود بود. این واقعه تاثیر عمیقی در او گذاشت و مرتب می گفت: "من هم باید به جبهه بروم و راه او را ادامه بدهم".
از فعالیت های بارز این شهید پیش از شهادت سرکشی به خانواده شهدا بود که سر لوحه کارهای خود قرار داده بود. همچنین عیادت و یاری رساندن به معلولین و مجروحین از اهم کارهای وی بود. سعه ی صدر داشت، همیشه ساکت و آرام بود و لبخند لحظه ای از لبان او دور نمی شد. خواهر شهید ضمن نقل یک ماجرا می گوید: "زمانی که در مقطع راهنمایی تحصیل می کرد به عنوان شاگرد ممتاز شناخته شد و یک دوچرخه به عنوان جایزه دریافت کرد که آن دوچرخه را به یکی از دوستانش که وضعیت مالی خوبی نداشت هدیه نمود . "
