شهید حجت دلپذیر در دهم فروردین سال 1344 مصادف با آغاز ماه مبارک رمضان در یک خانواده مذهبی متولد شد. خداوند علاقه شديدي از اين نوزاد در دل همگان قرار داده او در سايه لطف خداوندي و محبت پدر و مادر رشد يافت آن قدر رشد کرده بود که همان زمان 5 سالگي فرق بين حلال و حرام را به خوبي مي دانست. خداوند استعداد فوق العاده اي را به او داده بود چرا که هر سال با نمرات بالايي قبول مي شد و مورد علاقه مربيان و معلمين مدرسه بود در جريان انقلاب بود که به مدت يک ماه به منزل خواهرش در آبادان رفت و آنجا در کلاس نقاشي به آموزش پرداخت. تمام کتاب ها و حتي در و ديوار خانه از نقاشي هايش پر بود. پس از قرار از او ربوده بود از طريق همان پايگاههاي مقاومتي مسجد امام جعفر صادق عليه السلام که در آن حضور فعال داشت آموزش نظامي ديد. امتحانات هنرستان را با موفقيت پشت سر گذاشت و دوباره راهي سرزمين عشق شد سال چهارم بود که در رشته معماري در دانشگاه علم و صنعت تهران رتبه آورد. همزمان در صدا و سیما به خاطر هنر نقاشي که داشت از وي دعوت به همکاري شد تا در قسمت توليد سيماي کودک و نوجوان مشغول به کار شود اما وي نپذيرفت و مي گفت امام فرموده است در راس همه امور جنگ است. حتي وي درس و دانشگاه را رها کرد گوئي دانشگاهي يافته بود که درسهايش درس عشق بود. در عمليات والفجر 8 و کربلاي 4 و کربلاي 5 و کربلاي 10 و کربلای8 شرکت داشت در عمليات هاي مختلف اکثرا مجروح مي شد تا در عمليات والفجر8 که ترکش ريه هايش را مورد اصابت قرار داد به سختي نفس مي کشيد البته چند روز براي مداوا به تهران منتقل شده بود و آنجا بستري بود از خاطرات بيمارستان مي گفت: «هر روز پرستارها مي آمدند و زخمي ها را شستشو مي دادند. از دور که آنها را مي ديدم قبض روح مي شدم چرا که با قيچي هاي بلند شان گاز استريل را داخل ريه ام مي چرخاند و اين دردناکترين درمانها بود.» در کربلاي 5 پشت دستش زخمي شده بود هر روز به خانه براي تعويض پانسمان مي آم و زخمش را جست و جو می دادند و باند پيچي مي کردند اما خوب نمي شد بعدها فهميديم که شيمايي شده چرا که شب ها دچار تنگي تنفس مي شد و هنگام نماز شب با پاي برهنه آهسته در حياط مي دويد دوران خودسازي را با سختي هر چه تمام تر پشت سر مي گذاشت. شبها روي گوني پلاستيکي مي خوابيد و طوري که هيچ کس نفهمد نماز شب را به جا مي آورد و خلوت زيبايي را با معشوق برقرار مي نمود. آنقدر به جبهه علاقه داشت که بازگشتش فقط به خاطر وضع روحي پدر و مادر بود و دليل ديگر انجام روزه هاي قضايش بود. دائم الوضو بودنش چهره اي نوراني از او ساخته بود به اندازه اي مقيد بود که حتي جلو نامحرم هم وضو نمي گرفت. نماز اول وقت را با دقت و وسواس خاصي به جا مي آورد. هميشه سفارش به خمس مي نمود تا خمس لباسش را نمي داد نمي پوشيد اصلا اهل غيبت نبود و مخالفت مي کرد. با صوت زيبايش دلگرمي خاصي براي رزمندگان به وجود مي آورد. صوت زيباي تلاوتش را هنوز در و ديوار خانه به خاطر دارند. گريه هايي که از فراق شهدا و شهادت مي نمود دل ها را بيدار مي کرد. بسيار گشاده رو و شوخ و با نمک بود که واقعا انسان از مصاحبت با او به لذت معنوي سيري ناپذيري مي رسيد که هرگز دلش نمي خواست از او جدا شود. او سرانجام در 1366/2/5 در بانه به شهادت رسید.