در سال ۱۳۳۶هجری شمسی در خانواده ای کشاورز و شیفته اهل بیت در روستای صفدرمیربیک جزینک زابل فرزندی به دنیا آمد که نام "میرحسن" بر او گذارده شد. او در دامان پر مهر و محبت مادر و با نانی حلال که از دسترنج تلاش های شبانه روزی پدرش به دست می آمد رشد نمود.
دوران دبستان را در روستای جزینک و دوران راهنمایی را در شهرستان زابل آغاز نمود تا این که حرکت میلیونی مردم ایران به رهبری امام خمینی آغاز شد. او که از این حرکت بسیار خوشحال بود لحظه ای درنگ نکرد و در تمامی صحنه ها حضور پیدا کرد و پیام ها و اطلاعیه های حضرت امام خمینی (ره) را که به زابل می رسید، جهت توزیع به جزینک و روستاهای اطراف می برد. در راهپیمایی ها شرکت می کرد و حتی شب ها که انقلابیون در مسجد حکیم زابل جمع می شدند، حضور می یافت و همان جا می خوابید و گاه در پشت بام مسجد نگهبانی می داد.
پس از پیروزی انقلاب دگرگونی عجیبی در وی به وجود آمده بود و از آن به بعد خود را وقف انقلاب و خدمت به محرومین نمود. در عاشورای ۱۳۶۱ به همراه جمعی از دانش آموزان کفن پوش برای دیدن آموزش نظامی راهی کرمان گردید و پس از اتمام دوره ی آموزشی به منطقه جنگی اعزام شد و در تاریخ 61/12/19 بعد از بازگشت به زابل مجددا فعالیت خود را در پایگاه مقاومت شهید صدوقی آغاز کرد.
در سال 1364 در آزمون ورودی دانشگاه شرکت نمود و با رتبه ی عالی در رشته ی الهیات دانشگاه تهران پذیرفته شد. در آذر ماه ۱۳۶۴ در حالی که مشغول تحصیل بود برای سوم بار عازم جبهه شد. پس از گذراندن دوره های تخریب جهت آموزش عملیات آبی خاکی به یگان دریایی منتقل شد و کار با بی سیم را فرا گرفت.
در تاریخ 64/11/12 پس از تسویه حساب برای ادامه تحصیل به دانشگاه تهران بازگشت ولی از آن جا که دل کندن از جبهه برایش سخت بود به محض شنیدن خبر حمله ی ایران به منطقه ی فاو؛ درس و دانشگاه را رها نمود و همان روز یعنی 21 بهمن ماه ۶۴ به طرف فاو حرکت کرد و تا پایان عملیات و دفع کامل ضد حمله های دشمن در آن جا ماند.
در تاریخ 65/9/9 برای چهارمین مرتبه عازم جبهه شد و در گردان ۴۰۹ مستقر گردید و پس از آن که گردان ۴۰۵ از نیروهای اعزامی زابل تشکیل شد، فرماندهی گروهان مالک اشتر را به عهده گرفت و برای انجام عملیات و بازپس گیری شهر فاو راهی منطقه شد.
چند روز از عملیات کربلای پنج گذشته بود که سردار حاج قاسم میرحسینی به شهادت رسید. میرحسن برای شرکت در خاک سپاری آن شهید بزرگوار عازم زابل گردید و هم زمان با حمله به عراق در منطقه فاو بار دیگر در جبهه حضور یافت.
دشمن دست به عملیات وسیعی زد. گروهان میرحسن که در شلمچه در سنگرهای کمین بودند با دشمن درگیر شدند و راه پیشرفت آن ها را سد کردند اما دشمن یکی از محورهای دیگر خط را شکسته و از پشت سر، راه گردان ۴۰۹ را بست و میرحسن و یارانش مانند یاران اباعبدالله حسین علیه السلام در محاصره ی کامل دشمن بعثی افتادند. آذوقه و مهماتشان تمام شده بود حتی آب برای نوشیدن نداشتند.
نیروهای گردان دور میرحسن حلقه زدند. به آن ها گفت: مقاومت کنید شاید برایمان کمک برسد، ساعت 11 تا ۱۲ ظهر در آن صحرای سوزان مردانه مقاومت کردند و جمع کثیری شهید شدند. سرانجام بعد از مقاومت جانانه به آرزوی دیرینه اش شهادت که در هر دعا آن را آرزو می کرد رسید.
در ابتدا تصور بر این بود که میرحسن اسیر شده است از این رو ایشان را مفقودالاثر اعلام کرده بودند تا سرانجام در تابستان ۱۳۷۴ پیکر مطهر شهید بر فراز دست های همرزمان و دوستانش تشییع گردید و به ارواح مطهر شهدای ولایت پیوست.