او در هجدهم ماه بهمن 1338 هنگام اذان صبح در یکی از محله های تهران در خانه ای محقر چشم به جهان گشود و پدر روحانی او پس از نماز و تلات آیاتی از قرآن پس از نام برادر و دو خواهرش، پس از نام حبیب الله و نصرت الله اسم او را فضل الله گذاشت. او زیر نظر پدر بزرگوارش حجه الاسلام حاج شیخ حبیب الله ادیب سرشکی و مادر گرامیش تربیت شد. از همان سنین کودکی مستقل بود و زیر بار زور نمی رفت. تا سن هفت سالگی زیر نظر والدینش روزها را سپری می کرد و قرآن و تا حدودی زبان عربی را نزد آن ها آموخت و سوره های کوچک قرآن را حفظ کرد و سپس در دبستان قطران خیابان خرمشهر مشغول به تحصیل شد. دوران راهنمایی را در مدرسه عاصمی گذراند و وارد دبیرستان آذر شد. او هم از نظر اخلاق و درس جز بهترین شاگردان بود و در تاریخ خرداد ماه 1357 با معدل 18/07 دیپلم گرفت و وارد دانشگاه صنعتی امیرکبیر شد و در رشته مکانیک به تحصیل ادامه داد. قبل از انقلاب در راهپیمایی ها و تظاهرات شرکت فعال داشت و در روز 22 بهمن تا پاسی از شب با مردم برای گشودن در پادگان ها مشغول فعالیت بود تا صبح پیروزی دمید و بعد از دستور امام برای انقلاب فرهنگی و تعطیل شدن دانشگاه ها به جهاد سازندگی استان تهران مراجعت کرد و منطقه کامیاران را بهترین جا برای ارائه خدمات خود دید. از آن روز دوران خودسازی شروع شد. آری با شروع جنگ تحمیلی این تن ناآرام این کبوتر بال و پر بسته کلاس درس خود را از جهاد به سپاه باختران (کرمانشاه) برد و در آن جا وارد مراحلی جدیدتری شد و درس آزادی پرواز را ادامه داد و در نوسود و بانه و گیلان غرب به آموختن فنون نظامی و روبرو شدن با دشمن و دفاع از دین و مملکت و مردم پرداخت و آموخت آنچه را که باید بیاموزد. در مهرماه سال 1360 برای آخرین بار به تهران آمد و تقاضای ازدواج کرد و خانواده اش به او قول دادند که وسیله ازدواج او را فراهم کنند. چون معتقد بود دینش با ازدواج کامل می باشد. شهر برای او چون قفسی بود، کمتر سخن می گفت، گویی در افکار خود غوطه ور بود. او برای اولین بار عکس خود را که تازه گرفته بود به خانواده اش داد و گفت این عکس ها را داشته باشید شاید لازم شود و در آن موقع سر صحبتش با خانواده باز شد، در صحبت هایش می گفت که دوست دارم در بالای کوهی هنگام نبرد به شهادت برسم تنها اگر یک گلوله داشته باشم آن را برای رسیدن به هدفم شلیک خواهم کرد. چند روز بیش تر در تهران نماند چون او دیگر به این جا تعلق نداشت، آری پرواز کرد به سوی دیار موعود. آن جا که قلبش برایش می تپید. اما او می دانست که رضایت پدر و مادر جزء اولین درس های خودسازی است. ماموریت او عملیات در شیاه گو در تاریخ 1360/9/26 در روز اربعین حسینی با شعار هل من ناصر ینصرنی حضرت حسین ابن علی و بیاد کربلا و به یاد آزادی قدس و یاد ثار الله و به یاد مادران و خواهران شهدا و مفقودان، در حمله مطلع الفجر بود. او در بهمن چشم به جهان گشود و در اربعین حسینی عروج کرد، و بعد از مدتی که از او بی خبر بودیم یکی از همسنگرانش به دیدن ما آمد و خبر مفقودشدن او را به ما داد و تا الان کوچکترین خبری از او نداریم.