بسم رب الشهداء والصديقين

شهيد حبيب در سال 1336 در خانواده اي مذهبي در شيراز متولد شد او که از نعمت وجود پدر و مادري مذهبي برخوردار بود از ابتداي نوجواني به مجالس و محافل مذهبي راه يافت و از همين موقع بود که دريافت، برخلاف جو حاکم بر زمان، زندگي فقط خور و خواب نيست و انسان موجودي بالاتر و والاتر از آن است که فقط به آنها بپردازد و از اين رو بود که جرقه شناخت در وجودش زنده شد و در صدد شناخت برآمد و در پي شرکت در جلسات مذهبي بود، که متوجه مطالبي در مورد شخصيت امام گشته و ذهن کنجکاوش تضاد عميق بين رژيم شاه و عمالش با اسلام را کم کم در مي يافت. شهيد حبيب ضرورت مطالعه و شناخت اسلام را در اواخر دوران دبيرستان بخوبي حس کرده بود و به همين جهت کلاس هاي مختلفي در اين رابطه مطالعه کرد. او به ورزش کوهنوردي که به انسان استقامت در برابر مشکلات در راه هدف مشخص را مي داد. علاقه خاصي داشت. شهيد ستوده در سال 54 پس از اخذ ديپلم به خدمت سربازي رفت . او که همواره مترصد موقعيتي جهت فعاليت در راه اسلام بود وقتي حرکت هاي مردمي و فعاليت هاي اسلامي را ديد با تمام وجود در خدمت آن درآمد و سعي در توزيع کتاب، نوار و ديگر فعاليت ها داشت. پس از پيروزي انقلاب موفق شد وارد دانشگاه تهران رشته حسابداري گردد و از بدو ورود با ساير برادران انجمن اسلامي دانشگاه به فعاليت پرداخت وي در کليه فعاليت هاي انجمن دلسوزانه شرکت مي کرد و مسئول کوهنوردي انجمن اسلامي دانشکده نيز بود. نظر تمام برادران انجمن اسلامي اين است که با وجود اينکه حبيب مدت زيادي نبود که در دانشگاه بود ولي چنان دلسوزانه و فعالانه کار مي کرد که گوئي سابقه چندين ساله در انجمن دارد. شهيد ستوده در ابتداي تشکيل جهاد سازندگي به بندرعباس رفت و در مدتي که آنجا بود سعي در کارهاي فرهنگي و عمراني داشت. او وقتي به تهران بازگشته بود همواره در فکر مردم بيچاره آن منطقه بود. برادر حبيب پس از تشکيل ستاد مرکزي هيات هاي واگذاري زمين به اين ستاد آمده و همراه ديگر برادران در جهاد اجتماعي، اقتصادي جامعه اسلامي نوپاي ايران شرکت نموده و در اين رابطه از هيچ کوششي فروگذار نکرد او که دلش لبريز از عشق به خدمت به روستائيان و مردم مستضعف و مسلمان روستاها بود. بهر خدمتي تن در مي داد ، رفتن به روستا ، مسافرت هاي مختلف کار در ستاد، تهيه برنامه هاي راديوئي ، تبليغات گسترده در جهت روشن نمودن اذهان روستائيان بخشي از مجاهدت هاي اين برادر بزرگوارمان بود. شهيد ستوده وجودش سرشار از عشق به اسلام و امام بود و هرگاه نکته مثبت يا هشداردهنده و کلا آموزنده اي مي يافت، مي خواست همه بدانند، گاه مي گفت : ديديد اما چه گفتند؟ ديدي آقاي منتظري چه گفتند؟ فلان مطلب را خوانديد؟ و امثال اينها . او در برخورد با جريانات انحرافي وقت همچون امت حزب الهي حساسيت خاصي بخرج مي داد بطوري که يکبار در 30 خرداد 60 مورد هجوم دشنه منافقين آمريکائي قرار گرفت و مجروح گشت. شهيد ستوده از احساساتي پاک و خدائي برخوردار بود ، دلش در گرو اسلام و امام بود و همواره براي مستضعفين مي طپيد. او از هيچ کاري که مثبت و مفيد باشد روي گردان نبود در ستاد با آن همه کار در به عهده او گذاشته شده بود که به حق سنگ آسياب ستاد بود در برگزاري انتخابات، در دانشکده، در جهاد، در جبهه و خلاصه هر کجا که اسلام نياز به نيروي او داشت او بجان مي خريد. او از روحيه اي عرفاني برخوردار بود بسياري از دعاها را از حفظ داشت و به هنگام نماز جماعت مي خواند و ديگران را محفوظ مي کرد و درست همين است که برادراني که با او بودند مي گويند شب شهادت، او و همرزم شهيدش محمود نيلي دعا مي خواندند و ديگران تکرار مي کردند و فرداي آن روز نيز به لقاي معبود و معشوق شان پر کشيدند. براي شهيد که شاهد و گواه است همه جا خانه عشق است، چه سنگر دعا و چه سنگر رزم و يا ساير سنگرها. آري آنها به هنگامي که مشغول جمع آوري مجروحين و مصدومين بودند مورد آتش صداميان کفر و آمريکائي قرار گرفته ستوده در حب معبود و معشوقش سوخت و به لقايش رسيد که محمود نيز آنچه داشت در راه معشوق بداد. و بدين سان سبک بالان سبک بار رفتند حبيب همواره تصويري از امام را همراه نگه مي داشت و روز شهادت نيز چنين بود. و هنگامي که پيکر پاکش سوخت تصوير امام همچنان سالم در لابلاي لباس سوخته اش باقي ماند .