امیر جعفری پور در سال ۱۳44 در شهر تهران به دنیا آمد. او اولین فرزند خانواده اش بود و از کودکی علاقه زیادی به کتاب خواندن داشت. وقتی ۵ ساله بود در جریان یک حادثه سرش زیر چرخ اتوبوس می رود و حتی خونریزی مغزی می کند، اما زنده می ماند تا روزی به ندای هل من ناصر ینصرنی حسین بن علی پاسخ دهد. او در یک دبستان اسلامی به نام برهان مجرد تحصیل می کرد و بدین لحاظ توجه خاصی نیز به مسائل مذهبی داشت. وقتی به دوره راهنمایی رفت، این حساسیت باعث شد تا روزی اشک ریزان به خانه باز گردد زیر در مدرسه مجله غیراخلاقی دیده بود. او گریان می گفت: اگر این چیزها همه جا پخش شود چه می شود!! او در خط و نقاشی هنرمند بود و دفتر یادداشت او شاهدی بر این مدعاست. امیر در دوران انقلاب در بیش تر تظاهرات شرکت داشت و از مساجد و خانه ها برای کمک به مجروحین، کمک های اولیه جمع می کرد. پس از انقلاب عضو انجمن اسلامی دبیرستان و بسیج مسجد محل شد، وقتی جنگ آغاز شد حتی در دبیرستان را هم بهانه نیافت و به جبهه شتافت. چنان چه از سال آخر دبیرستان تنها چهار ماه آخر سال را در شهر گذراند تا امتحان بدهد و سپس باز گردد. امیر در کنکور شرکت کرد و در رشته مهندسی شیمی دانشگاه صنعتی شریف پذيرفته شد. دانشگاه برای او محلی برای فعالیت بیش تر و کسب علم و تخصص برای جبهه ها و جبهه خانه اصلی او بود. هر بار که به جبهه می رفت، شادتر می شد. در دوران دانشگاه هر گاه فرصتی می یافت، اگر طولانی بود به جبهه می رفت و اگر کوتاه بود روی زندگی نامه شهدا کار می کرد و آن ها را به صورت جزوه درمی آورد و به خانواده ها و یا مساجد تحویل می داد. سرانجام او در شلمچه در 65/12/11 شاهد شهادت را در آغوش کشید و به میهمانی یار شتافت، وقتی امیر شهید شد، مادرش بسیار بیتابی می کرد ولی وقتی پیکر او را دید آرام گرفت و پیشانی بند یا مهدی را بر پیشانی او بست.