شهید حسن سیف در مهر ماه ۱۳۳۸ روز تولد حضرت امام حسن مجتبی (ع) دیده به جهان گشود و به این مناسبت مبارک حسن نامیده شد. او اولین و تنها پسر خانواده بود. هوش سرشار و زیرکی ویژه ای از همان اوان طفولیت در او نمایان بود.
او کودکی ساکت و مودب، موقر و متین و نسبت به مسائل مربوط به خدا و آخرت کنجکاو و حساس بود. اخلاق و رفتار نامناسب که بعضا لازمه زمان کودکی است هیچ گاه از او سر نزد. از ابتدا علاقه وافری به نماز و روزه و قرآن و عبادت پروردگار نشان می داد و به اقامه نماز و قرائت قرآن و گرفتن روزه حتی قبل از رسیدن به سن بلوغ و تکلیف مقید و پایبند بود.
او از سنین نوجوانی در قبال تجددگرایی غربی و عوارض ناشی از آن موضع گیری می کرد و این ویژگی حسن در آن زمان یعنی اوج رواج و رونق غرب و غرب گرایی در ایران، فی الواقع عنایت خداوند تبارک و تعالی بود. در سال چهارم دبیرستان، دبیر دینی، صبح ها قبل از شروع کلاس رسمی، کلاس فوق العاده قرآن ترتیب داده بود که در ضمن آن کلاس به طور سربسته اعمال خلاف اسلام رژیم ستم شاهی را افشا می نمود. حسن که خود آمادگی زیادی برای پی بردن به این مطالب داشت، به خوبی از این کلاس استقبال می کرد. پس از اتمام موفقیت آمیز دوران دبیرستان، در رشته ی مهندسی کامپیوتر قبول و مشغول به تحصیل شد. او در دانشگاه نیز با پیوستن به صف برادران انجمن اسلامی به فعالیت های اسلامی خود ادامه داد و پس از پیروزی انقلاب اسلامی در زمره ی اولین افرادی بود که آموزش نظامی را فرا گرفتند.
در جریان انقلاب دوم (تسخیر لانه جاسوسی) نقش فعالی را ایفا نمود و با شروع جنگ تحمیلی، خود را وقف مبارزه با دشمن بعثی نموده به گونه ای که در اکثر حملات شرکت داشت و در اوقاتی که از حمله خبری نبود، به آموزش نظامی داوطلبان می پرداخت.
حسن در جریان ازدواجش نیز کاری نمونه کرد و ازدواج با همسر شهید را ترجیح داد. او ازدواج را نوعی عبادت می دانست.
سرانجام حسن برای آخرین بار در عملیات خیبر عازم جبهه شد و در حالی که ۹ ماه از ازدواجش می گذشت، به تمامی مظاهر دنیوی پشت کرد و آماده شهادت شد. او در طلاییه پس از نبرد و مقاومتی جانانه جان به جان آفرین تسلیم کرد و به ضیافت الله شتافت.
شمه ای از صفات پسندیده حسن را در ذیل می آوریم:
۱. به کثرت تلاوت قرآن مجید علاقمند بود. نماز و مناجات خود را غالبا در گوشه ای خلوت و دور از انظار انجام می داد.
۲. شرط اخلاص در عمل را به خوبی رعایت می کرد و از تظاهر به اعمال و افعال نیک خود ابا داشت. حتی پس از چند بار مجروح شدن در جبهه ها، تعدادی از دوستان او از این واقعه باخبر نبودند. او در پی آن بود که مجاهدت و فداکاریش به اغراض غیر الهی آلوده نگردد.
۳. وظایف و تکالیف دینی خود را به خوبی انجام می داد و به اقامه نماز شب مقید بود.
۴. مرتب به بهشت زهرا می رفت و از شهیدان مکرر به نیکی یاد می کرد.
۵. با زیردستان و کوچک ترها مهربان و دلسوز بود و از اسراف و خرج های بیهوده امتناع می کرد.
۶. حسن، کم صحبت و بسیار کتوم بود و مطالب و اطلاعات مربوط به کارش را به ندرت ارائه می داد.
