فرامرز سخایی پور در سال 1345 در شهر تهران به دنیا آمد. او سال چهارم ابتدایی بود که به شهرک قدس آمدیم. فرامرز( داوود ) از همان اوان کودکی عاشق پروردگارش بود. او در کودکی هنگام اقامه نماز پدر پهلوی ایشان می ایستاد و به حرکات پدر چشم می دوخت. بعداً خودش نیز همان حرکات را انجام می داد. پدر از شور و شوق داوود لذت می برد. به او می گفت: پسرم اگر با من نماز را تکرار کنی خیلی زود نماز را یاد می گیری. به همین ترتیب بودکه داوود نماز را فراگرفت و تا هنگام شهادت هرگز نمازش را ترک نکرد. او تمام عبادت های دینی اش را انجام می داد. روزه می گرفت. امر به معروف و نهی از منکر می کرد. همیشه مخالف رژیم پهلوی بود. اگر در مجلسی سخنی پیش می آمد همیشه علیه رژیم پهلوی سخن می گفت. او در مسجد محله فعالیت­های فراوانی انجام می داد. اعلامیه­های امام را بر دیوارها می چسباند و در سال 1357 که انقلاب اسلامی شور گرفت داوود بسیار خشنود بود. همیشه در تظاهرات شرکت می کرد. او به همه گفته بود: من همیشه دعا می کردم که این روز فرا برسد. او در روزهای انقلاب همیشه به فکر مردم محروم بود. هرگز از فکر درماندگان غافل نمی شد و به کمک آنها می شتافت. در آن روزها غذا، نفت و مواد لازم دیگر را به فقرا می­رساند. به آنها نوید زندگی بهتر را می داد. بیشتر دوست داشت نماز را در مسجد و به جماعت قرائت کند. به همین خاطر بعد از پیروزی انقلاب نیز مسجد را سنگر خود قرار داد. بیشتر اوقات خود را در مسجد سجاد می گذراند. او همیشه یادآوری می­کرد که انقلاب ما به پیروزی رسید ولی باید ما مردم با هم یار و یاور باشیم و این انقلاب را به گوش جهانیان برسانیم. از خصوصیات اخلاقی داوود می توان این را گفت که او پسری بسیار خوشرو و خوش اخلاق بود و هرگز کسی چهره او را اخمو ندیده بود. او همیشه لبخند بر لب داشت. عاشق دوستان و اقوام خود بود. با کودکان بسیار مهربان بود و هیچ کودکی از دست داوود آزرده نشده بود. با مادر همیشه مهربان بود و در کارهایش به او کمک می­کرد. با بقیه برادرها و خواهرها هم مهربان بود. طوری به ما محبت کرده بود که بعد از شهادتش برادر کوچکترش اشک می ریخت و مدام می گفت این مادر من بود که شهید شده نه برادرم.

بعد از انقلاب که نماز جمعه را در دانشگاه تهران و دیگر شهرستان­ها برگزار می نمودند. داوود هم جزء نماز گزاران نماز جمعه بود. در شهرک قدس که نماز جمعه به پا می شد همیشه می رفت و شرکت می­کرد.او عاشق قرآن نیز بود. چنان عاشق تلاوت قرآن بود که بدون داشتن معلم آن را به خوبی فراگرفت. در هیئت­ها شرکت می کرد. اگر روحانی کاری داشت و نمی توانست بیاید داوود جای او را می گرفت و اشکالات دیگران را برطرف می نمود. او هر وقت که بیکار بود مشغول خواندن قرآن و یا کتاب­های مذهبی می شد. در سال 1359 که رژیم بعث عراق به ایران تجاوز کرد دیگر داوود نمی توانست به جبهه نرود. او تمام تلاشش را برای رفتن به جبهه انجام داد. او هم به تحصیل ادامه داد و هم به جبهه رفت. وقتی از جبهه برمیگشت در شهرک به فعالیتهای مذهبی خود ادامه می­داد و همچنین در انجمن اسلامی شهرک به فعالیت می پرداخت و در نشر قرآن کوشا بود. داوود کمتر به خانه می­رفت و بیشتر وقتش را صرف دین و مردم می­نمود. او و دوستانش همیشه در تکاپو بودند. داوود می گفت که خدا را در جبهه­ها بهتر می­توان دید و بهتر می­توان با خدا راز و نیاز کرد. در جبهه همیشه صفا و صمیمیت وجود دارد. در آنجا دورویی و نفاق، پول پرستی و یا نداری معنا ندارد. در آنجا ایمان، صف، صمیمیت، همیاری و برادری جای آنها را پر می­کند. به همین دلیل بود که او می­خواست به جبهه برود و با دشمن به مبارزه پردازد. او عقیده داشت که دشمن را باید نابود کرد و نگذاشت که به آب و خاک ما تجاوز کند. به همین دلیل با دوستانش همراه بسیج روانه جبهه شدند.

او در خانه هرگز نمی گفت که در عملیاتی شرکت می کند و برای اینکه مادرناراحت نشود می گفت در پشت جبهه فعالیت می کند. همیشه برای ما از جبهه نامه می فرستاد و در آن از صفا و یکرنگی برادران رزمنده شرح می­داد که چطور به هم کمک می­کنند. این با آخر که از جبهه آمد بسیار مهربانتر شده بود و در منزل مدام از شهادت سخن می گفت. او دیگر بیشتر اوقات را در مسجد و کنار و یارانش سپری می­کرد. هنگام شهادت دوستش علی محمودیان، وقتی کنار مزار او بودند با دوستان دیگرش بر سر شهید شدن مسابقه می­دادند و به آنها می­گفت نه برادران این دفعه نوبت من است که پیش علی بروم و در کنارش قرار گیرم. خداوندا معنای شهادت چقدر بالاست که ما انسا­ن­های معمولی از درک آن عاجز هستیم. پروردگارا معنای شهادت را به ما نیز بیاموز.

شهید فرامرز سخایی پور در تاریخ 14 تیرماه سال 1366 دعوت حق را لبیک گفت و روحش به ملکوت اعلی پیوست. جسد او هرگز دیده نشد زیرا بر اثر اصابت خمپاره و به دلیل حمل بار مهمات در پشت خود، جنازه­اش به پودر تبدیل شد و این شهید بزرگوار مفقود الجسد است.