شهید مرتضی ظریفیان در 22 بهمن سال 1346 در مشهد متولد شد و دوران تحصیل خود را در این شهر گذراند. سال سوم دبیرستان بود که دوره کوتاه مدت کمک های اولیه را فرا گرفت و به این ترتیب اکثر شب ها خصوصا شب های جمعه در بیمارستان ها به کار تزریق و پانسمان مشغول بود. سید مرتضی از همان دوران کودکی به مسائل مذهبی علاقه نشان می داد و علی رغم سن کم، در تظاهرات مردمی قبل از انقلاب به همراه پدر، مادر و یا برادر بزرگترش شرکت می کرد. پس از پیروزی انقلاب نیز کماکان به فعالیت خود ادامه داد و وارد بسیج شد. شب ها تا صبح به فعالیت می پرداخت و به عنوان معلم قرآن برای بچه ها، انجام وظیفه می کرد. در تابستان سال 1356 و با اوج گیری نبرد در مناطق عملیاتی به عنوان امدادگر به کردستان رفت و مدت 45 روز در ارتفاعات بانه خدمت کرد. انگیزه او برای رفتن به جبهه تنها حکم امام و آن جمله سرنوشت ساز بود: الان اسلام تنهاست و احتیاج به ما دارد.

هنوز سه ماه از بازگشت او از کردستان نگذشته بود که به مادرش می گوید: «می خواهم به جبهه بروم هرچه فکر می کنم می بینم نمی توانم بمانم.» و به این ترتیب یک هفته قبل از این که بخواهد برای آخرین بار به جبهه برود به تمام فامیل سر می زند و حتی چندین بار به در خانه آن هایی که با اومهربان نبودند مراجعه می کند و سرانجام به عنوان امدادگر به جبهه می رود. در محل حضور او جزیره بوارین و در منطقه شلمچه طی عملیات کربلای 5 نبرد سنگینی آغاز شده بود و دشمن پاتک سختی زده بود، در همان حال مرتضی و همرزمش به مداوای مجروحینن پرداختند که شهید سید مرتضی بر اثر اصابت ترکش از ناحیه دو پا مجروح شد. وی با وجود جراحت عمیقی که داشت وقتی خبر زخمی شدن دوستش و نیاز به یک امدادگر را شنید داوطلب شد و در حالی که در حال بازگشت به خط مقدم بود مورد اصابت خمپاره قرار گرفت و به شهادت رسید.