دانشجوی پزشکی شهید هاشم مرگان ازغدی در 15 خرداد 1346 در مشهد چشم به جهان گشود. وی سومین فرزند خانواده بود که در دامان پدر و مادری که تمام کوششان تربیت فرزندانی صالح و با ایمان بود پرورش یافت. دوران دبستان و راهنمایی را با نمرات عالی پشت سر گذاشت و در سال سوم راهنمایی شاگرد اول شد و تقدیرنامه ای از آموزش و پرورش دریافت نمود. هاشم فردی بود سربه زیر، کم توقع، کم حرف و پرکار. صداقت بارزترین خصوصیت وی بود. نماز و روزه را از چند سال قبل از بلوغ شروع کرد و به طور جدی ادامه داد. سپس در دبیرستان حاج آقا مصطفی خمینی مشهد در رشته ریاضی ادامه تحصیل داد. در طول مدت تحصیل در دبیرستان همواره شاگرد نمونه بود در سال سوم دبیرستان به عنوان بهترین دانش آموز از طرف آموزش و پرورش یک عدد دوربین عکاسی به عنوان هدیه دریافت نمود. قسمت اعظم مسائل توضیح المسائل را می دانست. نمازش را اغلب دور از انظار دیگران و اخیراً بنا به توصیه امام در پنج نوبت می خواند. آن قدر به نماز اهمیت می داد که در آخرین نامه اش به خواهر و برادرش نماز اول وقت را سفارش کرده است و سپس درس خواندن را.

وی در پوشیدن لباس رعایت سادگی را می کرد. از شرکت در مجالس و میهمانی هایی که رنگ مذهبی نداشت (حتی مجالس اقوام) خودداری می کرد و دیگران را نیز از شرکت در این گونه مجالس باز می داشت. مدتی با گروه تئاتر انجمن اسلامی دبیرستان همکاری نزدیک داشت و در چندین تئاتر به مناسبت های مختلف شرکت فعال کرده بود. در سال 64 موفق به اخذ دیپلم ریاضی گردید ولی بنا به علاقه اش تصمیم گرفت در رشته پزشکی ادامه تحصیل دهد همان سال در کنکور شرکت کرد و با رتبه 249 سهمیه آزاد در دانشگاه فردوسی مشهد(علوم پزشکی مشهد) پذیرفته شد.

درس هم زمان کار و هم زمان تفریح را پر می کرد و با همان انگیزه ای درس می خواند که سلاح برداشت. به دروس ریاضی و تحلیل علاقه ای عجیب داشت و استعدادی شایان در این زمینه داشت بنا به جو مذهبی خانواده که حتی در دوران شاه نیز با نام امام خمینی آشنا بودند، هاشم نیز طبعاً با انقلاب خیلی زود آشنا شد. او به همراه خانواده انقلابیش روزهای تظاهرات در کوچه و خیابان ها بود. در سال 61 که تنها 15 سال داشت، دوره آموزش نظامی مختصری دید و در مانور 15 خرداد همان سال شرکت نمود. وی فعالیت خود را در سنگر مدرسه و دانشگاه ادامه داد تا 13 رجب سال 1406 پیام امام در 13 رجب، پیام عروج هاشم بود. با شنیدن سخنان امام هاشم با این که در ترم دوم دانشگاه مشغول تحصیل بود تصمیم گرفت به عنوان امدادگر از طرف دانشکده اعزام شود به خانواده اش می گفت حال که امام دستور داده اگر به جبهه نروم دیگر نماز خواندن و روزه گرفتن هیچ فایده ای برایم ندارد.

موقع خداحافظی از اطرافیان حلالیت می طلبید و به مادرش دلداری می داد که هر اتفاقی بیافتد سرنوشت من بوده و باید صبر داشته باشید. هاشم در جبهه تصمیم گرفت به جای خدمت در بهداری به واحد اطلاعات عملیات تیپ شهدا بپیوندد و همین کار را کرد و پس از 15 روز آموزش فشرده نظامی در 65/2/27 برای شکستن خط دشمن در جبهه حاج عمران به همراه دیگر برادران این تیپ به پیش تاختند. هاشم پس از اصابت 2 تیر یکی به دست و دیگری به پا اسلحه انفرادی خود را که کلاشینکف بود بر زمین انداخت و تیربار یکی از برادران مجروح را برداشت تا این که سپیده دم روز 65/2/31 پس از اصابت تیر دیگر شربت شهادت نوشید و به معبودش پیوست. پیکر خونین هاشم در زیر آتش دشمن ماند تا این که شب بعد برادرش که خود نیز در واحد اطلاعات خدمت می کرد برای آوردن پیکر هاشم راهی خط شده و موفق به انجام این امر شد.

همرزمان وی می گویند: هاشم در دوران آموزش آن چنان ذوق و علاقه ای از خود نشان داد که گفتنی نیست. وی در همان روزها نیز مواقع استراحت کتاب ها را باز می کرد و به رزمندگانی که قصد شرکت در کنکور داشتند درس می داد. شب ها به نماز شب می پرداخت و نماز شب او چنان شور و حالی داشت که دیگران محو نماز او می شدند. یکی از دوستانش می گوید: شبی دیدم که کسی در مسجد مشغول نماز است جلو رفتم دیدم هاشم است. موقع بیرون آمدن از مسجد چفیه اش را جلوی صورتش گرفته بود تا او را نشناسم. به گفته یکی از دوستان که در لحظات آخر با وی بوده: هاشم در آخرین لحظات زندگی پربارش در حالی که دعای الهی قلبی محبوب و ... را زیر لب زمزمه می کرد همه را به تقوی سفارش کرده است و آخرین سخن او با خدایش این بوده که «خدایا مرا ببخش که دیر آمدم».

خصوصیات اخلاقی و معاشرتی او چنان جذبه داشت که ما امروز کسی را سراغ نداریم که از هاشم دلتنگ نباشد. برای آشنایان هم نام هاشم مترادف با صمیمیت و خوشرویی و اطمینان نفس بود. استعداد هاشم یک استعداد خلاقی بود که وقتی با تلاش های خستگی ناپذیر درس او از او یک چهره کم نظیر علمی ساخت. هاشم تکبر نداشت، سرش را پایین می گرفت و هرگز موفقیت ها، پیشرفت ها و استعدادهایش را به رخ نمی کشید. غم هایش را بروز نمی داد. با بهترین معدل های درسی و بهترین اخلاق اجتماعی در بین عام و خاص مطرح بود.