محمدابراهیم سلیمانی، فرزندی پاک از تبار حسین^(ع) ، در تاریخ 2/1/1338 در روستای سلیمانی از توابع نیشابور، در میان خانواده‌ای مستضعف ولی مذهبی دیده به جهان گشود. تحصیل را تا سال آخر دبیرستان ادامه داد. او پسری باهوش و بااستعداد بود، علاقه‌ی زیادی به مطالعه‌ی کتب علمی داشت و از نظر اخلاقی در سطحی عالی بود، در انجام فرایض دینی و مذهبی بسیار پایبند بود، مرتب به ارشاد خانواده می‌پرداخت و آنان را از مسائل شرعی و دینی و مسائل اجتماعی روز آگاه می‌ساخت. قبل از انقلاب اسلامی، محمدابراهیم در دانشکده‌ی نیروی زمینی خدمت می‌کرد که به خاطر نارضایتی از رژیم ستمشاهی از دانشکده فرار کرد و در دوران انقلاب نیز نقش بسزایی داشت. او در دوران تحصیل از همان ابتدا علاقه‌ی زیادی به ائمه اطهار^(ع) داشت و همیشه بچه‌ها را دور خود جمع می‌کرد و برای آنان نوحه می‌خواند تا سینه بزنند و بعدها که بزرگ شد دیگر به‌طور مداوم در ماه محرم و رمضان به عزاداری می‌پرداخت و ماه مبارک رمضان از ابتدا تا انتها هر صبح و شب اذان می‌گفت. محمدابراهیم به کار کشاورزی خیلی علاقه داشت و معتقد بود که ما انقلاب کردیم که روی پای خودمان بایستیم و باید کشاورزی را راه بیندازیم تا خودکفا شویم. مشغول تحصیل بود که جنگ تحمیلی عراق علیه نظام اسلامی آغاز شد و او برای دفاع از کیان اسلامی به سوی منطقه شتافت و از آنجائی‌که قبلا در دانشکده‌ی افسری خدمت نموده بود و مهارت‌های نظامی داشت، در منطقه بسیار فعال بود. یکسال و نیم از خدمت سربازی خود را در منطقه گذراند و پس از آن از طریق سپاه به منطقه رفت. بعداز مدت‌ها مبارزه، سرانجام، محمدابراهیم در تاریخ 2/5/1361 در منطقه‌ی عملیاتی شلمچه، در حین عملیات به کمین دشمن می‌افتد و مفقودالاثر می‌گردد که پس از گذشت 5سال آثاری از پیکر وی پیدا شده و تشییع می‌گردد.