شهید یوسف قنبری در پنجم مهر ماه سال 1342 در کوهرنگ از توابع استان چهار محال و بختياري ديده به جهان گشود. مادربزرگش نام او را يوسف نهاد. خانواده ي او از قشر زحمت کش و مستضعف عشاير بودند و به خاطر زندگي عشايري و ييلاق و قشلاق او را براي ادامه ي تحصيل نزد عمويش در انديمشک فرستادند. دوران ابتدايي و راهنمايي و متوسطه را درهمان شهر دزفول طي کرد و فقط يک سال از دوران متوسطه خود را در دبيرستان سيد جمال شهرکرد گذراند. يوسف از همان دوران کودکي استعداد زيادي در تحصيل داشت و اين طور که خود مي گفت کلاس دوم ابتدايي بود که معلم از شاگردان کلاس مي پرسد که در آينده مي خواهند چه کاره شوند و تقريبا همه ي شاگردان شغل پدرشان را مي گويند اما يوسف تنها کسي بود که شغل پدرش را انتخاب نکرد و گفت که مي خواهد در آينده يک دانشمند شود. او به مطالعه و کتاب خواني علاقه داشت و اوقات فراغتشرا با کتاب خواني و ورزش مي گذارند. در زمان تحصيل از ابتدايي تا پايان دوره ي راهنمايي يکي از شاگردان ممتاز بود. بارها مورد تشويق و تقدير مسئولين واقع مي شد و هر سال به اردوهاي تابستاني دعوت مي شد و در پايان هر دوره از تحصيلش در بسيج حضور مي یافت. دوره ي متوسطه را در رشته ي رياضي فيزيک شروع نمود و چون در آن زمان رشته ي مورد نظر وي در انديمشک نبود او مجبور بود که به شهرستان دزفول جهت تحصيل برود و هر روز دو بار صبح و عصر به دزفول و انديمشک در رفت و آمد بود. سال اول دبيرستان او مصادف بود با پيروزي انقلاب اسلامي و وي از اوايل انقلاب در تظاهرات و راهپيمايي ها حضور فعال داشت. يوسف در سال 62 توانست در کنکور سراسري دانشگاه با کسب امتياز خوب در دانشکده ي علوم دريايي و دريانوردي چابهار پذيرفته شود. او با استعداد خوبي که داشت از دانشجويان ممتاز آن مرکز آموزشي محسوب شد و مهارت هاي فني و علمي را به خوبي فراگرفت و با جديت فراوان در زبان خارجي نيز تسلط خوبي پيدا کرد و به تناسب رشته ي درسي به کشورهاي مختلف از جمله آلمان، سوئد، انگلستان، اسپانيا و برزيل و ساير کشورهاي اروپايي و آسيايي سفر کرد. ترم آخر بود که تحصيل را به مدت يک سال کنار گذاشت و به جمع مدافعان ايران و اسلام پيوست.يوسف از نظر اخلاقيات و رفتار همتي بالا و روحي لطيف داشت. او به مسجد و نماز جماعت بسيار علاقمند بود و دوستانش را هم به درس خواندن و نماز جماعت و دوري از گناهان به خصوص غيبت و حسادت و دروغ سفارش مي کرد و زندگي خود را بر مبناي همين شيوه گذاشته بود. وي بسيار به دعاي کميل علاقه مند بود به طوري که در مدت کوتاه تحصيلش در دانشگاه قبل از هر مسافرت به خارج از کشو نوارهايي از دعاي کميل و توسل و... براي خود تهيه مي کرد و مي گفت مي خواهم زماني که بيکار مي شوم مشغول به دعا و مناجات باشم. او هر وقت از دانشگاه به مرخصي يا تعطيلات تابستان مي آمد نمازش را در مسجد صاحب الزمان يا شهيد مصطفي خميني شهر دزفول به جماعت مي خواند. هميشه بچه هاي کوچک تر از خود را نصيحت مي کرد و حتي با گرفتن جايزه آن ها را تشويق به درس خواندن و مسجد رفتن مي کرد و هيچ وقت حرف بزرگ ترها و نصيحت هاي آن ها را رد نمي کرد. يوسف حجب و حيايي يوسف وار داشت و اهل ادب و عرفان نيز بود و طبع شعري در خوري داشت و به اشعار و غزليات مولانا بسيار علاقمند بود به طوري که وقتي براي دوستانش نامه مي نوشت آن را با اشعار مولانا تزئين مي کرد يا به سبک اشعار مولانا با دوستانش شوخي مي کرد. او قلم خوبي داشت و به ادبيات و شعر علاقه مند بود و مرتب قرآن مي خواند و خيلي زياد حديث حفظ بود. يوسف فوتبال را خيلي خوب بازي مي کرد و به خاطر ريز نقش بودنش تکنيکي کار مي کرد و همين مسئله باعث شد که در محيط هاي اجتماعي خيلي سرزنده و بشاش باشد. وي بچه ها را خيلي دوست مي داشت و هميشه براي آن ها اسباب بازي و سوغاتي مي خريد و با بچه هاي هم سن و سال خودش و کوچک تر و بزرگ تر ارتباط صميمي داشت. او در شخصيت هاي برجسته ي کشوري امام خميني رحمه الله را خيلي دوست مي داشت و هميشه سفارش مي کرد که نبايد امام را تنها بگذاريم و بايد در خط امام حرکت کنيم و بسيار به اهل بيت به خصوص سيدالشهدا ارادت خاصي داشت. آخرين بار بدون اين که به کسي اطلاع دهد با لشکر سيستان و بلوجستان به صورت گمنام و ناشناس اعزام شد و هر روز در دانشگاه جبهه از لحاظ ايمان و تقوا پر بارتر مي شد و هر چقدر به انتهاي عمرش نزديک مي شد نماز شب و حال و هواي معنويش اخروي مي شد و به قول رزمنده ها نور بالا مي زد طوري که در آخرين نامه هايش از احوالات خود مي گفت: «من ديگر حال و هواي سابق را ندارم، ديگر دل و دماغ شوخي کردن ندارم. هر روز دوستي از من شهيد مي شود و شهادت آن ها بزرگ ترين ناراحتي براي من است و شاهد بي لياقتي خودمم. من دعا مي کنم و شما هم دعا کنيد که من شهيد شوم.» يوسف همان طور که به مادرش گفته بود که دوست دارم از ناحيه ي گلو شهيد شوم در عمليات کربلاي 5 در خط شلمچه در تاریخ 1365/12/15 با تير مستقيم به گلو به صورتي که فقط سرش با مقداري پوست به بدنش متصل بود به شهادت رسيد.