شهید مهدی صفاری، متولد پنجم اردیبهشت ماه سال 1348 در روستای بمرود(قائنات) بود. مهدی پسر بزرگ خانواده بود. پدر و مادر توجه خاصی به او داشتند. از همان کودکی محبوب همه اطرافیان بود. بسیار با وقار و مودب بود و با ذهن سرشار و تیزهوشی خاصی که داشت دیگران را مجذوب خود می کرد.

دوران ابتدایی را در زادگاه خود گذراند و از همان دوران بود که در تظاهرات علیه رژیم سابق شرکت می نمود و با همکاری دیگران اعلامیه های حضرت امام را در سطح روستا توزیع می نمود. در دوران ابتدایی در درس هایش ممتاز بود و علاقه زیادی به تحصیل نشان می داد به طوری که برای ادامه تحصیل به مشهد نزد مادر بزرگش آمد و دوران راهنمایی را در مدرسه توحید گذراند.

ایشان بسیار مودب و با اخلاق بود و با همه رفتار بزرگ منشانه ای داشت. دوران دبیرستان را در دبیرستان دکترعلی شریعتی مشهد و در رشته ریاضی و فیزیک گذراند. وی بسیار کوشا و با جدیت و کاملا معتقد به مسائل اخلاقی و اجتماعی بود و نظم خاصی در امور تحصیلی اش داشت. در این دوران بود که خانواده نیز مقیم مشهد شدند. سال چهارم دبیرستان، زمانی که خود را برای امتحانات دیپلم و کنکور آماده می نمود، تصادف پدر اتفاق افتاد که در مدت سه ماهی که در بیمارستان بستری بودند ایشان را پرستاری می کرد. پس از اتمام وقت کلاس سریعا به بیمارستان بر می گشت تا از پدر مراقبت نماید. اکثر شب ها آن جا بود و مطالعه ی خود برای کنکور را همان جا در بیمارستان انجام می داد. گاهی اوقات نیز به کتابخانه آستان قدس رضوی می رفت، در آن جا دوستان زیادی داشت که برای رفع اشکالات درسی به او مراجعه می کردند و حتی کسانی که برای رفع مشکلات درسی به خانه مراجعه می کردند نیز بسیار بودند.

در دوران دبیرستان است که از طریق یکی از اقوام با آیت الله شیرازی امام جمعه وقت مشهد آشنا می شود و اوقات فراغت خود را در دفتر امام جمعه مشهد صرف حل مشکلات مردم و رسیدگی به امور مردم می کرد، به طوری که بعدها متوجه شدیم ایشان حتی حقوق دریافتی از دفتر امام جمعه را به خانواده های مستضعف اهدا می کرده است. در دفتر امام جمعه نیز با جدیت تمام و با نهایت ادب و حس خدمت گذاری همکاری می کرد به طوری که شدیدا مورد توجه امام جمعه و کارکنان قرار می گیرد. شهید بزرگوار در کنکور سال65 در رشته مهندسی برق- الکترونیک دانشگاه زاهدان پذیرفته می شود. پس از اتمام ترم اول است که علی رضا برادر کوچک تر در جبهه مجروح می شود و ایشان در ایامی که در مشهد بودند به مراقبت از برادر و رسیدگی به امور سایر مجروحین جنگی می پرداختند و از هیچ کمکی دریغ نکرده و چندین بار خون خود را اهدا نموده بودند.
سال 67 که دشمن حملات زیادی را آغاز نموده بود، ایشان تصمیم می گیرد که به جبهه برود و وقتی که با مخالفت اطرافیان به علت شرایط جسمانی نامناسب پدر و برادر رو به رو می شود، می گوید که من دانشجو هستم و در زاهدان، مهم دوری است، پس چه تفاوتی دارد که جبهه باشم یا زاهدان. بالاخره عازم جبهه می شود و در چهارم تیر ماه سال67 در حملات عراق به جزیره مجنون مفقود می شود و در حالی که همگی گمان به اسارت ایشان داشتند و منتظر بازگشت ایشان بودند در اول تیرماه1378 پس از یازده سال انتظار جانکاه به همراه ششصد کبوتر خونین بال دیگر پس از عبور از شهرهای ایران وارد مشهد شدند و پس از انجام مراسم مربوطه به همراه دیگر همسنگران خویش در بهشت رضای مشهد آرمید.