شهيد حسين بيگلري در سال 1344 در بخش سيه چشمه در يك خانواده مذهبي و متدين چشم به جهان گشود. دوران تحصيلات ابتدايي و راهنمايي را به اتمام رسانيد. ايشان از نظر اعتقادي بسيار قوي بود. با سن كم به اندازه يك روحاني عالم بود. علاوه بر نمازهاي يوميه نماز شب نيز مي خواند. بسيار متقي بود. از 9 سالگي نمازش را ترك نكرده بود. به قدري با تقوا و عالم بود كه در مرکز تربيت معلم علامه طباطبايي او را به اجبار به امام جماعت انتخاب كردند. از نظر ولايت فقيه تمام كمال به آن اعتقاد داشت. امام را با جان و دل دوست مي داشت و مي گفت: او نماينده امامان است و او ما را از جهالت رهانيده و استقلال را به كشور بازگردانيد و هميشه خدا را شكر گذار بود. او پشتيبان ولايت فقيه و جمهوري اسلامي بود. ايشان به خوبي درس مي خواند و آن را يك تكليف و وظيفه جدي مي دانست و بي نهايت برای درس و نماز توأما اهميت قائل بود. از نظر اخلاق در خانواده از همه بارزتر و نمونه يك انسان مخلص با صداقت و امين و تلاشگر بود. به جرأت مي توان گفت هيچ كس را نمي توان يافت كه از ايشان گله و يا ناراحتي داشته باشد. مقيد به امور بود و درك بالايي داشت. در ايام تعطيلات كارگري مي كرد و به خانواده و ديگران احسان و نيكي مي كرد. در دوران انقلاب كه ايشان محصل بودند، در خانواده اولين كسي بود كه انقلاب و مردم را شناخت و تا آخر عمر پر بركت خود به آن ها وفادار ماند. در كليه راهپيمايي ها و مراسمات نيز شركت مي جست. در مدرسه از اعضاي دائمي و فعال انجمن هاي اسلامي بود و از هيچ تلاشي در اين منطقه كوچك نسبت به انقلاب دريغ نمي كرد. با علاقه بسياري كه به امام امت عزيز داشت و غيرت بالايي كه به خاك و ناموس داشت، او را وادار به اعزام به جبهه نمود. از روزي كه جنگ شروع شد، تمام فكرش در جبهه ها بود. او دائماً از جبهه ها ياد مي كرد و صحبت مي نمود. همیشه می گفت امام را فراموش نکنید. تنها ناراحتي ايشان اين بود كه خداي نكرده نتواند مادرش را راضي كند كه به جبهه اعزام شود. بالاخره رضايت پدر و مادر را جلب کرد و بعد از قبولي در تربيت معلم علامه طباطبایی ارومیه يك سال درس خواند و بعد به جبهه اعزام گرديد. در مورد جبهه مي گفت: مي ترسم جنگ تمام شود، اما من نتوانم سهمي در آن داشته باشم.

از اروميه با سپاهيان دوم حضرت محمد^(ص) به جبهه اعزام گرديد. تمامي خانواده، ايشان را بدرقه مي كردند. به علت شدت علاقه اي كه خانواده به او داشتند، همگي گريه مي كردند. همرزمانش می گفتند او نمونه کامل یک انسان با اخلاص بود. او در دوران آموزش به قدری مهربان و خاکی بود که در امورات جزیی بر همگان منت داشت و بیش از حد نیکی می کرد. ظروف غذای دوستانش را در دل شب می شست و آماده می کرد. در امورات دینی آگاهی بسیار داشت و بسیار گمنام و بی ریا بود.

او کودکان را هم به درس خواندن تشویق می کرد. خیرخواه همه بود و همه را به جان و دل دوست داشت. درستکار، امین، باتقوا، راستگو و تمام جنبه های خوب اخلاقی در وجود او متجلی بود. همه برای او احترام خاصی قائل بودند و او همه را ارشاد می کرد که نماز را از یاد نبرید. سر انجام در تاريخ 1365/12/05 در منطقه شلمچه در عملیات کربلای پنج به شهادت نائل آمد.