شهيد احمد عظيمي طاهري در سال 1342در خانواده اي مستضعف و مذهبي در روستاي طاهرآباد كاشان به دنيا آمد. روح ساده و با محبت او از همان آغاز با ورود به جلسات مذهبي همراه پدرش تعالي يافت. صفا و صميميت خاص از همان دوران كودكي در چهره اش نمايان بود.
تحصيلات مقاطع ابتدايي و راهنمايي را در زادگاهش گذراند. بعد از پايان دوره راهنمايي جهت تأمين مخارج خود, در حدود 3 سال به كار قاليبافي مشغول شد و بعد از اين قضيه 3ساله مجدداً به تحصيل پرداخت. او فعاليتهاي فرهنگي خود را در روستاي خود, بعد از افتتاح كتابخانه آغاز كرد.
پس از انقلاب اسلامي در مهرماه سال 60 به استان محروم سيستان و بلوچستان رفت و مدت 4 سال مسئوليت تعليم در اين منطقه را با گشاده رويي و اخلاق اسلامي برعهده گرفت. همچنين در سپاه پاسداران ايرانشهر مشغول به انجام انواع فعاليتهاي عقيدتي و تبليغي بود و همزمان به تحصيل خود نيز مي پرداخت. ديپلم خود را در سال 63 در همان استان اخذ كرد.
در همين دوران انجام رسالت مقدس خدائيش بود كه در بهمن ماه سال 61 به اسارت گرفته شدن برادرش را شنيد. اين خبر نه تنها او را نااميد نساخت كه سببي شد تا وي را در جنگيدن و در سنگر علم و دانش, در جبهه سيستان و بلوچستان و در جبهه هاي نبرد با صداميان متجاوز بيش از پيش مصمم گرداند.
بدين منظور در عمليات والفجر 3 و والفجر 4 به شدت مجروح شد و مدت نسبتاً زيادي در بيمارستان بستري گرديد.
در سال 64 بعد از شركت در كنكور سراسري در رشته الهيات دانشگاه تهران پذيرفته شد و مشغول به تحصيل گرديد. او مي توانست به دليل مجروح شدن در دانشگاه بماند و از شركت در جبهه هاي نبرد سر باز زند, اما همانطور كه خود در يادداشتهايش متذكر شده موعد پرواز به سوي دوست فرا رسيده بود.
سرانجام در 14 اسفندماه 65, در حاليكه هنوز آثار جراحت آخرين عمليات را با خود داشت و فقط دو هفته از عزيمتش به عنوان مبلّغ به لشگر قهرمان ثارالله گذشته بود, در شلمچه در عمليات كربلاي 5 با روي خونين به سوي دوست پر كشيد و به درجه رفيع شهادت نائل شد.