آيتالله، در تاريخ هفتم آذر ماه 1342 در «اسفرجان» چشم به جهان گشود. از زمان طفوليت آثار هوش و ذكاوت در وجود پربركت او به خوبي مشهود بود. در سال 1349 وارد مدرسه شد و پس از سپري كردن دوران ابتدايي تحصيلات راهنمايي و دبيرستان را در شهرضا به پايان رسانيد.
در زمان اوجگيري انقلاب اسلامي، آيتالله كه در سال اول دبيرستان مشغول تحصيل بود به همراه امت مسلمان در اكثر راهپيماييها عليه رژيم شركت ميكرد. در روز تاسوعا در جريان پايين كشيدن بت طاغوت از ميدان مركزي (ميدان تاسوعا) در اثر تيراندازي مأموران رژيم شاه از ناحيه دست مجروح گرديد. پس از پيروزي انقلاب اسلامي، او جهت مقابله با توطئههاي گروههاي ملحد و منحرف به همراه ديگر همكلاسيهاي خود اقدام به تشكيل و سازماندهي انجمن اسلامي در دبيرستان نمود. در سال 1360 موفق به اخذ ديپلم در رشته رياضي فيزيك با رتبه ممتاز گرديد. پس از اخذ ديپلم به سبب عشق وافري كه به بسيجيان داشت وارد بسيج شد وپس از چند ماه به عضويت سپاه درآمد. به محض ورود به سپاه جهت گذراندن دوره پزشكياري به آموزشگاه بهداري 15 خرداد رفت. در طي تحصيل در عمليات والفجر مقدماتي و والفجر 4شركت كرد.
در سال 1362 در رشته مهندسي مكانيك دانشگاه صنعتي اصفهان پذيرفته شد. او دردانشگاه به تهذيب نفس و كسب علم همت گماشت; رفتن به دانشگاه باعث نگرديد كه شهيد ازشركت در جبههها باز بماند. او از هر فرصتي جهت حضور در جبههها استفاده كرد و در مواقعي كه مستقيما در جبههها حضور نداشت، به محض شروع عمليات در بيمارستان سپاه رسيدگي به مجروحان جنگي را بعهده ميگرفت. در تابستان 1364 جهت همراهي رزمندگان اسلام به جزيره مجنون رفت و در همين سفر بود كه عرفان جبهه از او عارفي پاكباخته و دلباخته وصال حقساخت.
پس از پايان تابستان شهيد جهت ادامه تحصيل از جبهه بازگشت، اما او ديگر آيتي نبود كه متعلق به اين جهان خاكي باشد، آنچه در چهره او مشاهده ميشد با عبارات دنيوي قابل توصيف نبود، هرچند او ظاهرا اينجا بود ولي روح او در جاي ديگر بود و اين اجازه نداد تا شهيد بيش از دو ماه در دانشگاه بماند. او مجددا در آذر ماه 1364 به جبهه جنوب رفت. همزمان با شروع عمليات والفجر 8 به عنوان مسؤول بهداري گردان امام حسن (ع) (تيپ قمر بنيهاشم) در عمليات شركت كرد و در تاريخ 25 بهمن ماه 64 در حال رسيدگي به مجروحان در خط مقدم جبهه در جاده فاو- بصره به همراه چهار تن ديگر از رزمندگان در اثر اصابت خمپاره 60 با پيكري خونين و بيسر، همچون مولايش حسين (ع) به ديدار معبود شتافت و جاودانه گشت.