شهید غلامرضا موحدیان عطار در تیر ماه سال 1334 متولد گردید و در خانواده ای اصیل شخصیت اش شکوفا شد. از همان کودکی گام های کوچکش جستجوگر و پویای جاده های دانایی بود. روح جوشنده و جوینده اش او را بر آن داشت که پس از طی دوران دبیرستان جهت ادامه تحصیل عازم کشور انگلستان گردد. او از خطه ای برخاسته بود که پیامبر در وصفش فرموده بود:"اگر علم در ثریا هم باشد مردانی از ایران به آن دست می یابند." غلامرضا در کنار تحصیل به بررسی ادیان و فرهنگ های جوامع که از مهم ترین گرایشات درونی او بود همت گماشت و در مهد جدایی دین از سیاست و غوغای مادیگری تاریخ را ورق می زد و با پیوند گذشته و امروز جهان بینی حقیقی خویش را تدوین میکرد. او مسلمان متولد شدن را کافی نمی دانست و می کوشید تا مسلمان زیستی را تجربه کند. صداقتش عالمی داشت و سادگی و صمیمیتش عظمت حیاتش را دو چندان می نمود. با مراجعتش به ایران در سال 56 در برچیدن دام استعمار از میهنمان با ملت خروشان هم آوا شد. او که هویتی متفکر، محقق و نواندیش بود، علیرغم دعوت های مکرر گروه های کاذب و ایسم های وابسته، با بینش عمیق و صحیح، دل به معمار انقلاب (امام خمینی) سپرد، چراغداری که صلابت یک انقلاب را به دوش می کشید و روشن ترین جاده را می پیمود. او علیرغم دارا بودن تمام امکانات مادی و رفاهی با پشت پا زدن به مغلطه ها و سفسطه های خوش و آب رنگ در سالهای آشوب کردستان به آن دیار هجرت کرد و پس از آن راهی جبهه های جنوب شد. او در عملیات های گوناگون با سمت های مختلف حضور یافت که در طی آن چندین بار مجروح گشت. او از جمله موحدانی بود که قداستشان، زمینی بودنشان را انکار می کرد. سرانجام در سال 61 با حضور در عملیات محرم در حالیکه فرماندهی گروهان زرهی (سپاه و ارتش) را به عهده داشت روح بی قرار خویش را در جوار حضرت رب، عرش نشین ساخت و به شهیدان پیوست.