آن شب یک شب عجیبی پائیزی بود. گویا عملیاتی در پیش بود. از منطقه مقدس جبهه درخواست نیرو کرده بودند. بنده به اتفاق چند تن از بسیجیان در پایگاه مقاومت فتح المبین ولی عصر^(عج) بودیم که خبری تأثیر برانگیز آوردند و همه با صدای بلند ندای یا حسین یا شهید و یا زهرا سر می دادند وگریه می کردند. هنگامی که خبر را شنیدم در روی طاق پنجره خوابگاه پایگاه نشسته بودم و به پتوی تختخواب پایگاه خیره شدم. گاه قطره اشکی از چشمان بهت زده و متعجبم سرازیر می شد و گاه تبسمی می کردم. خود نیز در این حال ماندم به یاد آن شبی که شهید بهمن آقازاده مثل چند شب اخیر که روی آن تختخواب نشسته بود و در حالی که با یک دست یکی از زانوهای خود را بغل کرده بود و با دست دیگر قرآن کوچکی که تحفه جبهه بود و گرد و غبار عطرآگین آن را و شاید با خاطرات تلخ و شیرین در خلوت خود آن را قرائت می کرد و اصلاً به حال و هوای پایگاه و به بچه های حاضر توجهی نمی کرد. تنها به سلام و علیک و احوالپرسی اکتفا می کرد و پس از آن با زمزمه ای که به سختی شنیده می شد به قرائت قرآن مشغول بود. در یک فرصتی به طرف او رفتم و گفتم آقا بهمن چرا قاطی بچه ها نمی شوی؟ چیه ما هم قاری قرآنیم چیزی در قرآنت هست که در قرآن ما نیست؟ بده ماهم آن را بخوانیم! در این حال شهید بهمن آقازاده سر خود را بالا کرد و با تبسمی بر لب و چشمانی که حلقه اشک در آن بسته شده بود گفت: برادر حسن دارم فرم پر می کنم. در گفته او ماندم دوباره با لحنی جدی از او پرسیدم بهمن جان چه می گوئی یعنی چه فرم پر می کنم؟! بعد از کشیدن آهی با صدای گرفته چنین گفت: پس از بارها شرکت در جبهه جنگ و دیدن شهادت همرزمان و دوستان و.... از خدا گلایه شهادت کردم که لیاقت ندارم ولی درخواب دیدم که فرم .... و دیگر چیزی نگفت و تنها به جمله ای بسنده کرد که حسن آقا بگذار در حال خود بمانم .

من دیگر دنبال بحث را نگرفتم و از او دور شدم. حال که به این ماجرا فکر می کنم این نکته را دریافته ام که لابد در خواب به او گفته بودند به قرآن توسل کن و فرم شهادت را با قرآن پر کن.