*من و شهيد اسدي در تاريخ دي ماه سال 1364 در پادگان هوايي اهواز با هم بوديم. يک روز وقتي که من براي آوردن غذاي شام رفته بودم در راه تپه اي از شن بود، زمين خوردم و شني به دستم (انگشت شصت) فرو رفت.

در راه بازگشت ديدم شهيد اسدي به طرفم مي آيد و وقتي دست زخمي و خوني مرا ديد از من پرسيد چه شده؟ گفتم زمين خوردم و دستم زخمي شده است. به دستم نگاه کرد و شن را از دستم در آورد. انگشت خونين مرا به دهان گرفت و خونش را مکيد و زماني که من علت اين کارش را پرسيدم گفت: اين نشانه بهشت است و من نيز از سخن شهيد اسدي همين طور بهت زده مانده بودم.

*شب قبل از عمليات بود خوابم نمي آمد. تقريباً ساعت از نيمه هاي شب گذشته بود از چادرمان بيرون رفتم و در حال قدم زدن بودم که ديدم شهيد جمال اسدي نيز بيرون از چادر ايستاده و به فکر فرو رفته است. جلو رفتم و تا مرا ديد خوشحال شد. با هم کمي قدم زديم. شهيد به چادرها نگاه مي کرد و به من نيز مي گفت به آن ها نگاه کن، فردا اين ها را نخواهي ديد، اين آخرين شب آن هاست، بعضي از آن ها شهيد خواهند شد. گهگاه هم کفش هاي رزمنده ها را جفت مي کرد و اگر هم کفش کسي را مي شناخت با نامش مي گفت اين (آقاي فلاني) شهيد خواهد شد. به جمال گفتم تو از کجا مي داني که شهيد خواهد شد؟ مي گفت: در خواب ديدم. به شهيد اسدي گفتم که ما چکار مي توانيم بکنيم؟ مي گفت: هيچ کاري از دستمان بر نمي آيد فقط مي توانيم دعا کنيم که خداوند ما را عاقبت به خير گرداند. نيم ساعتي با هم بوديم و در آخر هم گفت که خودش شهيد خواهد شد و دفترچه اي به من داد و گفت قبل از شهادتم آن را نخوان هر وقت خبر شهادت مرا شنيدي آن را مي خواني. سپس گفت: کاش الان دوربين فيلم برداري بود و از اين لحظات فيلم برداري مي کردند.