شهید علی رضا احمدی صبح روز دوم فروردین ماه سال 1346 در گرگان دیده به جهان گشود و در میان شادی پدر و مادر زحمتکش زندگی را آغاز کرد. دوران کودکی (قبل از دبستان) را همراه با شیطنت های ویژه این دوران سپری کرد. از هفت سالگی وارد دبستان شد و مرحله تحصیلات ابتدایی را با موفقیت پشت سر گذاشت. اوائل قدم گذاشتن به مدرسه راهنمایی مصادف بود با حرکت مردم برای براندازی حکومت شاهنشاهی و وی نیز همچون هزاران هزار نوجوان ایرانی همپای دوستان خود، برای اعلان انزجار هر چه بیش تر خود از رژیم شاه راهی خیابان شد. پس از پیروزی انقلاب با وجود سن کم پس از اعلان تشکیل بسیج از اولین کسانی بود که داوطلب حضور در فعالیت های بسیج شد و عزم خود را برای جان فشانی در راه انقلاب اسلامی جزم کرد. به دنبال شروع جنگ بارها تصمیم به رفتن به جبهه گرفت که به علت سن کم با مخالفت مواجه می گردید تا این که برای اولین بار در سال ۶۰ موفق شد به اتفاق چند تن از همکلاسی هایش برای مدتی هر چند کوتاه راهی جبهه شود و هر چه بیش تر با جو حاکم بر جبهه آشنا شود و همین برای شعله ور شدن آتش اشتیاقش کفایت می کرد. در سال ۶۲ پس از مدت ها تلاش به آرزوی خود رسید و به عنوان نیروهای رزمی پس از یک آموزش چهل روزه در منجیل رشت راهی جبهه غرب شد.

پس از بازگشت از جبهه، درس در دبیرستان را ادامه داد و در تابستان سال ۶۵ فارغ التحصیل شد. او در میان دوستان و اقوام مشهور به فردی دل زنده و با روحی شاد بود و این خصوصیتش از رفتار ظاهریش کاملاً مشهود بود کافی بود به مجلسی وارد گردد تا غم را از آن دور کند. به بازی فوتبال علاقه مفرطی داشت به قول خودش اگر در زمین فوتبال حاضر نمی شد احساس ناراحتی می کرد. در گفتن حرف حق از هیچ کسی نمی هراسید. در کل باید گفت فردی جسور و بی پروا و نترس بود. در آخرین لحظات نیز بدون هیچ ترس و واهمه ای در برابر صدامیان پیش رفت و در مقابل در برابر خدا دلی مملو از ترس داشت. بارها مشاهده می شد که در برابر شهادت دوستان احساس کوچکی می کرد و از این که نمی تواند مانند آن ها باشد می گریست.

در تابستان سال ۶۵ در چندین آزمون ورود به دانشگاه شرکت کرد و موفق شد که در دانشگاه رسمی، آزاد و تربیت معلم قبول شود اما جهت علاقه زیاد به شغل معلمی وارد تربیت معلم شد و در رشته ی مورد علاقه اش دینی و عربی در مرکز تربیت معلم گرگان ثبت نام کرد. چند روزی بیش از شروع دوره ی تربیت معلم نگذشته بود که برای چندمین بار راهی جبهه گردید. چند روز بیش تر از رفتنش به جبهه نگذشته بود که در سحرگاه یازدهم بهمن ماه سال 1365 در حالی که با جسارت و ایمان محکم و در حال عقب رانی دشمن بودند بر اثر اصابت گلوله به سرش در شلمچه به شهادت رسید.