جانباز شهید دکتر اکبر عرب زاده در سال 1341 در خانواده ای مذهبی در بیجار متولد شد، شهید عرب زاده از همان اوایل کودکی از استعداد و هوش سرشاری برخوردار بود. در سن 5-4 سالگی بدون اینکه تعلیم دیده باشد به راحتی تصویر اشخاص و اشیاء را می کشید و حتی قبل از اینکه به مدرسه راه یابد می توانست بعضی از کلمات را بخواند. در سن 6 سالگی وارد دبستان شد و دوران دبستان و راهنمایی و دبیرستان را با موفقیت پشت سرگذاشت و در تمام این سال ها شاگرد ممتاز شهرستان بود. شهید از همان کودکی با نماز و قرآن و جلسات مذهبی خو گرفت و چندین بار نیز موفق به اخذ جایزه و تشویق نامه شد. آن شهید در دوران قبل انقلاب نیز با وجود اینکه کم سن بود اما برنامه های رادیو و تلویزیون را نگاه نمی کرد و می گفت که حرام است و بالاخره شهید عرب زاده دوران دبیرستان را با معدل 19.75 به پایان رسانید و چون فارغ التحصیل شدن آن شهید مصادف با انقلاب فرهنگی بود و دانشگاه ها تعطیل بودند او داوطلبانه به جبهه اندیمشک رفت و در صف مجاهدان به رویارویی خصم پرداخت و در تاریخ 11/9/1361 در عملیات والفجر مقدماتی از ناحیه کمر قطع نخاع شد و از آن روز در لیست منتظران شهادت قرار گرفت. پس از نیل به عزت و شرف جانبازی علیرغم دردهای شدید و ناملایمات جسمی در کنکور سراسری شرکت کرد و با رتبه عالی در رشته ی پزشکی دانشگاه تهران پذیرفته شد و در دوران تحصیل در دانشگاه نیز توانست نبوغ و استعداد بی همتای خود را به اثبات برساند. دوستانش در آسایشگاه تعریف می کردند که اکبر با وجود اینکه از ناراحتی کلیه مدت ها رنج می برد و مشکلات و دردهای جسمانی اش بی اندازه شده بود اما هیچ وقت صدایش را از حد معمول بلندتر نمی کرد و وقتی که خیلی ناراحت بود و زجر می کشید یا اینکه وقتی منتظر ماشین می ماند تا برای دیالیز برود و ماشین دیر میکرد برخلاف دیگران که بر سرپرستارها و کارکنان داد و فریاد می کردند اکبر فقط خدایش را صدا می زد و بالاخره در سال 1372 مقاومت بدن او در مقابل جراحات و صدمات ناشی از جانبازی به پایان رسید و این در حالی بود که آخرین واحدهای درسی خود را می گذراند و همچنان تلاش خود را برای به پایان رساندن تحصیلاتش می کرد و بالاخره در محرم سال 1373 گسترش عفونت های ناشی از مجروحیت او را در بستر بیماری انداخت و باعث شد تا آن گل زیبا زودتر از آنچه تصور می شد پرپر شود و در غروب روز 19 خرداد 1373 هنگام اذان مغرب سینه زنان حسینی در ملکوت او را در میان خود پذیرا شدند و بدین مان او هم جاودانه شد.