شهيد حمزه عبدى در سال 1339 در خانواده‏اى كشاورز و مذهبى پابه عرصه گيتى نهاد. از آن جايى كه پدرش فردى مذهبى و متدين بود، پس از گذراندن سه سال دوران تحصيلات متوسطه، تحصيل در حوزه علميه مشهد را هم در پيش گرفت. وى در سال 1358 وارد دانشكده الهيات دانشگاه فردوسى مشهد شد. او از سال 1354 كه در دبيرستان به تحصيل اشتغال داشت همكارى نزديكى با مسجد امام حسن^(ع) داشت. در جلسات و درس هاى اعتقادى، سياسى آيت‏اللّه خامنه‏اى شركت مىی كرد. در سال 1355 بر اثر ارتباط بيش تر با بعضى از دوستان طلبه مطلع كه صاحب انديشه صحيح اسلامى بودند، گرايش به تحصيل و مطالعه در مسائل اسلامى در او افزايش يافت. او مطالعه كتب شهيد مطهرى و ديگر نويسندگان آشنا به مكتب اسلام را نيز آغاز كرد.
تحصيل او در رشته ادبيات عرب مقدمه‏اى براى فهم متون اوليه اسلام بود. او به كمك دوستان طلبه خود به كارهاى موضوعى در قرآن و نهج البلاغه پرداخت و چون معتقد بود اسلام را جدا از جامعه و در حالت انزوا بدون همكارى با مردم در لمس درد و رنج آن ها نمى‏توان شناخت همراه با اوج گيرى حركت اسلامى مردم از اواخر سال 1355 فعالانه در صحنه انقلاب حضور يافت. اين شهيد بزرگوار مسجد شجره را پايگاه تبليغات خود ساخت. در شرايط مناسب و تحت عناوين گوناگون از روحانيون فعّال آگاه به زمان و در خط امام براى تبليغ، آگاه كردن مردم و سخنرانى به مسجد دعوت مى‏كرد و مسئول حفظ امنيت مبلّغان بود تا در دام مأموران ساواك نيفتند. در دوره حكومت «شريف امامى» و حكومت نظامى «ازهارى» در منطقه «چهنو» (محل سكونت شهيد) اقدام به تشكيل مجمع تبليغى نمود كه با استقبال عده زيادى از مردم عزيز و علاقه‏مند به اسلام رو به رو شد.
پس از پيروزى انقلاب اين شهيد در صحنه‏هاى مختلف حضور داشت. در اولين گردهمايى وحدت حوزه و دانشگاه كه در شهر قم برگزار شد، شركت كرد و به شرح زمينه‏هاى موجود در دانشگاه پرداخت. شهيد در انقلاب فرهنگى و بعدها در بخش فرهنگى جهاد سازندگى و تشكيل شوراهاى اسلامى روستايى تلاش هاى شبانه روزى و ارزنده‏اى داشت. بعد از انقلاب به خدمت سپاه درآمد و در بخش دانش‏آموزى با اعمال و رفتار بسيار عالى توانست جهت تشكيل بسيج در مناطق مرزى شمال خراسان گام مؤثرى بردارد و با همراهى عده‏اى از دوستان طلبه خود در سپاه بجنورد نقش بسيار مهمى در تقويت بعد فكرى و سياسى و اخلاقى برادران سپاه ايفا كند. پس از شروع جنگ به منطقه كردستان رفت و پس از چندى بازگشت. وى على‏رغم اصرار دوستانش به همراه دوستش شهيد ابوتراب غنى آبادى مجدداً به عنوان آرپى‏جى‏زن در جبهه‏ها فعاليت نمود. سرانجام پس از اسارت و تحمل شكنجه فراوان از جمله بيرون آوردن چشمهايش در دوم فروردین 1361 به فيض عظيم شهادت نايل آمد.