وی پس از طی موفقیت آمیز دوران تحصیلات ابتدایی، به دلیل انتقال شغلی پدرش که کارمند راه آهن بود، به نیشابور آمد و ضمن اقامت در این شهرستان، ادامه تحصیلات خود را در رشته مکانیک هنرستان دکتر علی شریعتی نیشابور پی گرفت. مهدی، از همان آغاز انقلاب همراه پدر بزرگوارش که رئیس انجمن اسلامی کارکنان راه آهن بود، راه مبارزه با رژیم ستم شاهی را برگزید. شرکت فعالانه در تظاهرات و نیز نگهبانی دادن های مداوم در کوچه و محلات نیشابور از جمله دل مشغولی های آن شهید بود. از سجایای اخلاقی آن شهید، خواندن نماز اول وقت، پوشیدن لباس ساده، تمیز و مرتب، رعایت انضباط در امور، کمک به دیگران و نیز اشتیاق عمیق او به شهادت را که همواره از آن به عنوان یک «هنر» یاد می کرد، می توان برشمرد. مهدی پس از پیروزی انقلاب در بسیج مستضعفین مشغول خدمت شد و از بدو شروع جنگ تحمیلی نیز با لبیک گفتن به ندای امام خمینی^(ره) داوطلبانه عازم جبهه شد. در مرداد ماه سال 1361 و زمانی که مهدی در کردستان بی سیم چی بود، فرمانده او، ضمن دادن خبر شهادت پدرش به وی، از او خواست که به نیشابور مراجعت نموده و در مراسم پدر شرکت کند، اما مهدی در عین تاثر شدید، پاسخ داده بود، رفتن من به مرخصی مستلزم این است که همه رمزهای بی سیم عوض شود و این ممکن است در عملیاتی که پیش رو داریم، وقفه یا خلل ایجاد کند، بنابراین ترجیح می دهم که بمانم و به جای شرکت در مراسم پدرم، راه او را ادامه بدهم. شهید مهدی امیرکاظمی به رغم استعدادی که در تحصیل داشت، در شرایط روز کشور، درس و کسب علم را اولویت دوم زندگی خود تلقی می کرد و از همین رو وقتی هم که در دانشگاه فنی مهندسی تبریز رشته مکانیک پذیرفته شد، مرتبا از جبهه سخن به میان می آورد و از مسئولین دانشگاه تقاضای حداقل شش ماه حضور در جبهه را می نمود، اما آنان به دلیل مهارت و استعدادی که در وی سراغ داشتند از وی خواستند تا خدمت خود به رزمندگان را در کارخانه اسلحه سازی الحدید ادامه دهد و او پذیرفت. او سرانجام در همین کارخانه (دانشکده فنی تبریز) و زمانی که همراه با جمعی دیگر از همسنگرانش به ساخت مهمات مشغول بودند، در تاریخ 65/10/27 هدف بمب افکن های صدام جنایت کار قرار گرفته و با 21 تن دیگر از یارانش به درجه شهادت نائل آمدند.

پیکر پاک آن دلاور شهید در شهر شهید پرور نیشابور با شکوه فراوان تشییع و در گلزار شهدای بهشت فضل، در جوار مزار پدر شهیدش به خاک سپرده شد.