پنج شنبه نهم بهمن سال ۵۹

«الَّذِينَ آمَنُوا وَ هَاجَرُوا وَ جَاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوَالِهِمْ و َأَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولَئِكَ هُمُ الْفَائِزُونَ. يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَ رِضْوَانٍ وَ جَنَّاتٍ لَهُمْ فِيهَا نَعِيمٌ مُقِيمٌ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ.»

همسر عزیزم! رنج و درد بزرگ من این بود که برخلاف تو هر چه فکر کردم دیدم هیچ گاه در این مدت نتوانسته- ام همراه و همسر خوبی برای تو بوده باشم. صحبت هایت به من دلداری داد و بر امید و شوقم افزود و از آن طرف به بعد بود که دیگر دوری تان و جدایی از شما برایم سنگین نیامد و می دانم تو با این حرف ها و با این همه تأکید از لذت و راحتی در کنار هم بودن مان گذشتی و محرومیت و رنج و فداکاری را پذیرفتی و بی شک شما (تو و فرزندم) که زندگی و لذت و راحتی و همه چیزم هستید باید فراموش می شدید تا من بتوانم رها شوم و به راهی پر افتخار گام بردارم.

و چگونه خدا را سپاس بگذارم در زمانی که امتحان فرا رسیده است و ابتلا و محنت آغاز شده است، با ایمان و اطمینان به تو هر بندوباری را از پا و دوش خویش آزاد و رها می بینم و تو مرا در رستن از چاه و چاله و بیراهه یاری دادی و اکنون دغدغه از دست دادن چیزی را، حتی تو و فرزندم از دلم بیرون کشیدی و ناچارم نساختی که از شریف ترین موهبت خدا، یعنی "شهادت" روی برتابم بلکه یاری فراوانم رساندی.

همسر عزیزم! تو همیشه برایم مایه امید بوده ای و یار تنهایی و غربتم. اما محبوبم! اگر کسی بخواهد برای خدا خود را فدا کند یا برای رهایی مردم اسارت و مرگ خویش را بپذیرد و برای برخورداری محرومان باید محرومیت را بر خویش هموار سازد و در این راه زن و فرزند اویند که نخست فدا می شوند و در اولین قدم این تویی که باید بار سنگین و شکننده را پس از من بر دوش برداری و من اکنون به داشتن تو خوشحال و امیدوار و سرافرازم.

همسر عزیزم! صدیقه مهربانم! اینک که به تو می اندیشم بیش تر از لحظه های دیگر امیدوارم که هم چنان سخت و استوار و با ایمانی لبریز یقین و اطمینان و دلبندی به وعده های خداوند، مسئولیت فاطمه را که امید و جان و علاقه ام بوده و فرصت آن را نیافتم که مدتی آن را خوب ببینم و اولین تجربه خویش را شروع کنم، بر دوش برداری.

همسر محبوبم! صدیقه صبور و آرام و مهربانم! چه سفارشی می توانم به تو داشته باشم؟ امیدوارم تو با از دست دادن من هیچ کسی را از دست نداده باشی و مخصوصا آن طوری که مرا می شناسی امیدوارم که نبود من خلائی در میان داشتنی های تو پدید نیاورد.

صدیقه عزیزم! از تو سخن گفتن هیچ گاه برایم بس نیست و می دانی که هرگز چنین سرنوشتی را برای تو و فرزندم دوست نمی داشتم. هیچ گاه دوست نمی داشتم نهالی را که هنوز پا نگرفته و غنچه ای را که هنوز نشکفته است در تنهایی رها کنم اما عزیزم تو خود خوب می دانی من قبل از این که به تو و فرزندم متعلق باشم به انقلابم و به راهی که مرا در ادامه اش سخت یاری داده ای متعلقم!

و تو بارها و بارها اسباب رهایی ام را از قیدهای نفس فراهم نمودی و به راهم داشتی و این است که در عین حال که سخت به تو و فرزندم عشق می ورزم و دوست تان دارم ولی به راهی که رفته ام بیش تر دل بسته ام. آری هر چند دور ماندن و غربت تنهایی دردناک است ولی در عوض من به یاری خدا در راه طولانی سراسر افتخار را گشوده ام و به لطف خدا و یاری و کمک فراوان تو از دغدغه شما خود را رها حس می کنم.

از خدا می طلبم تا وقتی که در صحنه پیکار حق و باطلم هیچ گاه عشق به تو و فرزندمان لحظه ای بر انتخابم پرده نیافکند و مرا از صحنه افتخار بیرون نبرد.

اکنون که وصیت نامه ام را خطاب به تو به پایان می برم امیدوارم که نبودن من هیچ کمبودی برای تو و فرزندمان در زندگی پدید نیاورد. وفای محکم و دوستی استوار و روح پر از صداقت و پاکی تو را فراموش نمی کنم.

خداحافظ رضا

شهدای امروز

داور محمداميني

حميدرضا مظلومي

محمود آبيار فيروز آبادي

قاسم علي راستگو وسطي كلايي

علي اصغر اولادي قاديكلائي

علي رضا شهريناني

برگزیده ها

امير حسين پور

پوريا خوشنام

غلامرضا بامدي

فرماندهان شهید دانشجو