شهيد احمد فيض آبادي فرزند ذبيح الله در ششم دی ماه سال 1337 در يكي از روستاهاي شهرستان سبزوار در خانواده اي پاك و بي الايش و مذهبي پا به عرصه ي وجود نهاد و چهره ي خانه را دگرگون ساخت. دوران كودكي را در آغوش خانواده ي خود در روستاي فيض آباد گذراند. حالا سيد احمد به سني رسيده بود كه اهنگ مدرسه مي كرد و در مدرسه ي فيض آباد شروع به تحصيل نمود. در كنار پدر بزرگوارش كه معلم بود با موفقيت دوران ابتدايي را تا كلاس چهارم در روستا گذرانيد و جهت ادامه ي تحصيل به سبزوار آمد و در دبستان آقاخاني به ادامه ي تحصيل پرداخت. تا اين كه موفق به پايان تحصيلات ابتدايي شد. از آن جايي كه از نظر مالي مشكلي نداشت در تحصيلاتش هميشه موفق بود و جزو شاگردان ممتاز محسوب مي شد. اونمونه ي كاملي از انسانيت بود و روح بزرگي داشت، نه تنها در محيط خانواده و بستگان الگوي كاملي از صفات و اخلاق نيك بود بلكه در اجتماع نيز به خاطر رعايت مسائل مذهبي و اعتقادي مورد توجه عموم بود. ايشان در حين تحصيلاتش قرآن را هم پيش اقاي سعادت آموخت. تحصيلات دبيرستاني خود را در دبيرستان دکتر غني و دبيرستان ابن يمين شهرستان سبزوار تا پايان اخذ ديپلم ادامه داد و با موفقيت وارد دانشگاه خواجه نصیر طوسی در رشته مهندسی مکانیک شد و با موفقيت دوران تحصيلات دانشگاهي را مي گذراند. او در بين دوستان دانشجويش مظهر كاملي از صفات و اخلاق حسنه بود. احمد با شركت در جلسات قرائت قرآن، مساجد و محافل مذهبي به آگاهي خويش مي افزود. از كودكي اثار صبر و بردباري و هوشياري در او نمايان بود تا اين که كم كم مردم با پيام هاي نويد دهنده ي حضرت امام از خواب غفلت بيدار شدند. حالا احمد جزو دانشجويان پيرو خط امام شده بود. در پخش اعلاميه هاي حضرت امام شركت فعالي داشت. ايران آهنگ اسلامي شدن سر مي داد مردم جان خود را به كف نهاده و تقديم راه و آرمان امامشان مي كردند. احمد هم در كنار ديگران در سنگر دانشگاه مبارزه ي خود را آغار كرده بود. شب ها خواب به چشمش نمي آمد و دست به تبليغات گسترده مي زد. روزي در دانشگاه مقاله اي خواند كه دانشجويان بسيار تحت تاثير قرار گرفته بودند كه موجب خشم ريئس دانشگاه شده بود. خلاصه تبليغات خود را عليه رژيم شاهنشاهي ادامه داد تا اين كه يوم الله 22بهمن فرارسيد و مردم اين روز خجسته را جشن گرفتند، روز، روز پيروزي انقلاب اسلامي بود. روز شادي مستضعفان و احمد هم در اين شادي شريك بود. در آن زمان كه دانشگاه ها تعطيل شده بود ايشان با سلاح منطق و دين و فكري روشن در برابر گروهك ها مبارزه ي خود را ادامه مي داد تا اين كه در سي و يك شهريور سال 1359 با آغاز جنگ تحميلي عراق عليه ايران، احمد حالتي ديگر پيدا كرده بود. از متجاوز متنفر بود و از آن جايي كه جبهه و جهاد را يك وظيفه ي شرعي و ديني خود مي دانست و از روي آگاهي كامل به آن مي انديشيد، از جان و مال خود گذشت. ايشان در تاريخ 17 فروردين سال 1360 راهي جبهه حق عليه باطل گرديد و در پاوه و نوسود در خدمت اسلام بود تا اين كه در 12 تيرماه 1360 به فيض شهادت نائل آمد.